Het was gewoon stomme pech. Dat is ook tegen ons gezegd. De tumor die Gijs had komt een of twee keer per jaar voor bij een kind in Nederland. Daarom voel ik me niet schuldig en ook niet verantwoordelijk voor zijn dood.
Fragment uit het interview met de moeder van Gijs, gehouden op 3 juli 2006.
In 1999 wordt er bij Gijs een tumor ontdekt bij de hersenstam. De tumor is al te groot om behandeld te kunnen worden. Er wordt door de artsen geen enkele hoop gegeven. Vier maanden na de ontdekking overlijdt Gijs thuis. Hij is zesenhalf jaar oud geworden.
Dit is heel herkenbaar voor mij. Voor de dood van Kobie voelen we ons niet schuldig, ze was te ziek om te blijven leven. Wel is er veel schuldgevoel rond de manier waarop; naar mijn gevoel had ze nooit die chemo mogen krijgen...
BeantwoordenVerwijderenGelukkig kon ik het een jaar later wat beter plaatsen, je schuldig voelen over het lijden van je kind is onleefbaar...