Gedurende tien maanden na het overlijden van Jasmijn heb ik niet gewerkt. Ik had bijzonder verlof en vijf maanden na haar dood was ik zwanger. Ik had het ook niet gekund. Werk zat niet in mijn hoofd. Het was een ander leven. Vlak voordat ik officieel met zwangerschapsverlof ging, heb ik nog zes weken gewerkt op therapeutische basis. Dat hoefde niet, maar dat wilde ik zelf. Anders zou ik zo lang weg zijn. Ik had toen veel moeite om me te concentreren. Ik was veranderd. Vond veel dingen eigenlijk nergens meer over gaan. Soms dacht ik: wat doe ik hier?
Los van mijn naaste collega's begrepen de meesten niet dat ik ook mindere dagen had. Ze dachten dat het wel weer ging. Ik was er immers. En ik lachte. Mensen snappen niet dat het in golfbewegingen gaat. Dat vind ik nog steeds moeilijk: dat goede en slechte periodes elkaar afwisselen. De wetenschap dat ik ooit weer zou moeten werken, heeft me ertoe aangezet om te gaan. Maar echt geholpen heeft het niet.
Fragment uit het interview met de moeder van Jasmijn, gehouden op 2 november 2006.
Jasmijn is in 2003 plotseling overleden, ze was toen ruim vierenhalf jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten