Ik heb gemerkt dat mannen en vrouwen op een andere manier rouwen. Mijn man en ik konden dat van elkaar hebben. We hebben elkaar geen verwijten gemaakt, vonden steun bij elkaar. Ik denk dat dat bij ons een groot goed was en dat we daar heel gelukkig van zijn geworden.
De meest heftige periode was de periode dat Gijs ziek was. We hadden toen nauwelijks tijd voor elkaar, waren bijna nooit samen. De een was bij onze jongste zoon, de ander bij Gijs. We hebben voornamelijk overleefd. Tijdens dat ziekbed van anderhalve maand waren we eigenlijk al met rouwverwerking bezig. En na het overlijden was er die gigantische vermoeidheid en moesten we proberen, ook voor onze jongste, om de draad van het leven weer een klein beetje op te pakken.
We zijn ons heel bewust geworden van het mooie dat we wél samen hebben. Toen we twaalfenhalf jaar getrouwd waren hebben we gezegd: 'Ons huwelijk heeft dit allemaal overleefd, dat mogen we best vieren.'
Mijn advies: blijf naar elkaar luisteren! Geef elkaar de ruimte om verdriet te hebben. Laat de ander doen waarvan hij/zij denkt dat hij/zij zich daar beter door gaat voelen: werk, therapie, sporten, wat dan ook. En kijk uit voor hoge verwachtingen, verwacht niet dat de ander op hetzelfde moment verdriet heeft als jij. Je bent en blijft twee individuen.
Fragment uit het interview met de moeder van Gijs, gehouden op 3 juli 2006.
In 1999 wordt er bij Gijs een tumor ontdekt bij de hersenstam. Vier maanden na de ontdekking overlijdt hij.
Gijs is zesenhalf jaar oud geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten