Het gebeurt spontaan: in een opwelling stop ik de video van Justin in de recorder. Samen kijken we ernaar, Elio en ik. Het is prachtig. Alsof hij er weer is. Elio gaat op in het moment, open en puur. Vanaf de eerste seconde dat Justin in beeld is, stráált hij. Hij lacht om z'n grapjes en zit intens te genieten. Door hem kan ik ook even mijn verdriet loslaten en onbevangen kijken. Mijn lichaam en geest vullen zich met Justin.
Ons buurmeisje tikt tegen het raam en vraagt of ze mag komen spelen. Elio doet open en zegt: 'We kijken naar Justin, kom maar!' Ze ploft naast ons neer en reageert al net zo opgetogen en blij. Wat een perfecte ambiance om naar mijn kleine mannetje te kijken. Elio raakt het scherm aan en zegt: 'Ik vind hem zo lief.' Hij geeft daarmee ook mijn gevoel weer, een heel sterk gevoel. Je wilt er gewoon weer instappen, in hoe het was. Je wilt hem uit de televisie sleuren, heel stevig vasthouden en nooit meer loslaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten