Ik heb vandaag voor het eerst weer geobserveerd in een kinderdagverblijf in Amsterdam. Die observaties doe ik om de pedagogische kwaliteit van de opvang te meten. Ik zag er tegenop, had een jaar niet gewerkt, was bang voor heftige emoties. Het leek me pure zelfkwelling om midden tussen de peuters te gaan zitten kijken naar dingen die ik zo mis. Kinderen van deze leeftijd hebben een bepaalde manier van bewegen en zich uitdrukken. Dat karakteristieke zit 'm in kleine dingen: een oogopslag, een intonatie, een gebaar. En juist die kleine dingen kunnen als een mokerslag binnenkomen.
Het viel mee. Er was geen kind dat op Justin leek, geen kind dat Justin heette, geen herkenning die me deed wankelen. Ik kon gewoon vier uur lang naar de kinderen en de leidsters kijken zonder in tranen uit te barsten. Ik ben trots dat ik het gedaan heb. En ik heb weer ervaren hoe leuk kinderen zijn en hoe leuk ik kinderen vind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten