Er zit een enorme rem op gelukkig zijn, zo voelt het. Ik betwijfel of ik het nog kan. Ik heb behoefte om de somberheid van me af te schudden, maar ik weet niet goed hoe ik dat moet doen. Misschien zit dat sombere gewoon aan mij vast. Ik zou eigenlijk wel een heel nieuw leven willen beginnen. Emigreren, of een nieuw huis kopen, een nieuw soort activiteit doen. Ik volg nu een video-opleiding. Dat is wel iets. Maar ik ben onzeker of ik het echt kan. Gisteren zag ik een interview met Kristien Hemmerechts. Zij heeft twee kinderen en een man verloren. Op de vraag hoe je daar overheen komt, zei ze: 'Er is maar een middel en dat is een nieuwe liefde.'
Het gaat beter met me, het groeit weer, maar het gaat heel langzaam. Ik heb veel meer dips dan vroeger en ik ben gevoeliger voor stress. Ik kan ontzettende woedeaanvallen hebben om niets; om het verliezen van een partijtje schaken op internet.
Fragment uit het interview met de vader van Rosa, gehouden op 16 oktober 2006.
Rosa is in 2003 plotseling overleden. Ze was toen bijna negen jaar oud. Haar broer was elf
toen ze overleed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten