Het contact met mijn familie is minder geworden. Nog minder. Ze kunnen er niet tegen als het niet goed gaat met ons. Als we huilen klappen ze dicht. We hebben geen ruzie hoor, maar het is oppervlakkig. Ik kan mijn verdriet niet bij hen kwijt. We praten niet meer over Jerome. En als hij toch - heel soms - ter sprake komt, zet ik een masker op. Ik kom waarschijnlijk heel hard over. Ze denken vast dat ik fluitend door het leven ga.
We hebben een hechte vriendenclub. Nog steeds. Een aantal ging voor ons zorgen. Heel fijn, maar op een gegeven moment kwamen ze te dichtbij. Toen dacht ik: nu is mijn verdriet weer van mij. Nu wil ik het even alleen doen.
Moeilijke situaties ga ik niet uit de weg. Kinderverjaardagen met taart bijvoorbeeld. 'Lang zal ze leven' zingen vind ik nog steeds vreselijk. Ik zing mee, maar het ligt aan de dag hoe ik me voel. Ik ga ook nog steeds winkelen met vriendinnen met kleine kinderen. Bij H&M. Dan kijk ik in de rekken met de maten van Jerome.
Je verwacht eigenlijk dat anderen ook continu aan Jerome denken. Dat is natuurlijk niet zo. Hun leven gaat gewoon door. Zelfs mensen die heel dichtbij je staan, waar je veel steun aan hebt, hebben ook hun eigen problemen. Dat vind ik soms moeilijk. Laatst kocht een vriendin schoenen voor haar kind. Ze zei: 'Hij krijgt geen dure hoor, dat is hij niet waard.' Toen dacht ik: weet je wel wat je zegt? Ik begrijp het aan de ene kant wel, maar ben ook teleurgesteld. Net als wanneer mensen niets van zich laten horen. Je hebt er zo veel aan als je een kaartje krijgt waar iets meer op staat dan alleen 'de groeten van'. Het geeft toch verzachting als mensen laten weten dat ze aan je denken. Ik wil niet dat ze me negeren. Ik vind het heel erg als mensen denken: nou, vandaag maar een blokje om want daar heb je haar.
Fragment uit het interview met de moeder van Jerome, gehouden op 21 december 2005.
Jerome is in 2003 plotseling overleden toen hij 3 jaar en 8 maanden oud was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten