We wisten dat er van alles mis was met Bob, maar niemand had verwacht dat het zo snel zou gaan. Na de geboorte heb ik hem heel even bij me gehad. Daarna is hij op de IC gereanimeerd totdat wij aangaven dat ze ermee moesten stoppen. In het ziekenhuis hebben we afscheid van hem genomen: we hebben hem vastgehouden en kusjes gegeven. Toen zag hij er nog uit als een baby. Later was hij gewoon dood.
Bob is een dag in het ziekenhuis gebleven. De dag erna hebben we hem opgehaald. Hij leek al niet meer op het beeld dat ik van hem had. Ik vond het moeilijk om hem vast te houden. Hij voelde koud aan.
We zijn ons erg bewust geweest van de laatste momenten, de laatste handelingen. We hebben hem zelf naar het rouwcentrum gebracht. Een uur voor zijn begrafenis hadden we een bijeenkomst met vrienden. Er was wijn en bier. Het was immers óók het vieren van zijn komst. Dat vonden wij belangrijk. Bij ons was het een afscheid én een kennismaking.
Fragment uit het interview met de moeder van Bob, gehouden op 14 november 2005.
In mei 2003 is er met 25 weken zwangerschap een pretecho gemaakt. Daaruit bleek dat Bob een 'duidelijk gecompliceerde hartafwijking' had. Na de (normale) bevalling bleek er veel meer aan de hand te zijn. Bob heeft drie uur geleefd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten