We proberen onze dochter een zo normaal mogelijk leven te laten leiden. Terwijl dat eigenlijk een beetje bullshit is. Zij voelt natuurlijk ook dat Luuk op de achtergrond een rol speelt bij alles wat we doen. Maar we willen haar niet in een uitzonderingspositie plaatsen. We stellen onze eisen, gebruiken 'de omstandigheden' niet als verzachting. We proberen ons verdriet te delen. Misschien benaderen we haar soms te volwassen. Ze praat er weinig over. Maar ze kan goed aangeven wat ze nodig heeft en vooral wat ze niet wil. Waarom zouden we haar forceren?
Ik ben niet bang dat ze doodgaat of gekke dingen zal doen. In het begin, na het overlijden, is ze overstuur geweest. Ze heeft een keer op een soortgelijk balkon gestaan. Toen heeft ze zich ingebeeld hoe Luuk ervanaf was gevallen. Ze zei dat ze een drang voelde om te springen. Ik had de neiging om daar zo ver mogelijk van weg te gaan. Maar dan ga je in die angst zitten. Je kunt het beter bespreken en zo de vinger aan de pols houden.
Fragment uit het interview met de vader van Luuk, gehouden op 20 oktober 2006.
Luuk is in 2004 verongelukt tijdens een speelochtendje bij een vriendinnetje. De kinderen zagen kans op een onveilig balkon op de derde verdieping te komen. Luuk is naar beneden gevallen en de volgende ochtend in het ziekenhuis overleden. Hij was toen ruim vijfenhalf jaar oud en zijn zusje acht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten