DAGBOEK 7 januari 2004

Het sneeuwt al een paar dagen, de zon schijnt, maar ik kan er niet van genieten. Ik heb het koud, ben moe en lusteloos. Peter is het plafond in de badkamer aan het witten. Om in ieder geval iets nuttigs gedaan te hebben in deze kerstvakantie. Hij doet dat gewoon. Het lijkt alsof hij zich beter tegen slechte gevoelens kan weren dan ik. Alsof hij een deurtje dicht kan doen als hij er even geen zin in heeft. Ik begrijp dat niet. Eigenlijk begrijp ik hem niet. Hij gaat op de oude voet verder, volgt het oude spoor, lijkt nergens aan te twijfelen. Is er voor hem dan echt niets veranderd? Als ik ernaar vraag krijg ik een kort, vaag antwoord.