Toen Nini nog leefde moest ik hard werken overdag. En als ik thuiskwam was er ander 'werk': mijn vrouw opvangen, de sondevoeding overnemen, het huis opknappen. Er moest gewoon veel gebeuren. Ik ging ook wel naar buiten, met de hond wandelen, zeilen. Het was fijn om met andere dingen bezig te zijn. Als ik verdrietig was, pakte ik een boek over een of ander apparaat dat nodig gelezen moest worden.
We zijn verhuisd. Het was wel goed om weg te gaan. Maar de mensen hier hebben het niet meegemaakt. Je moest het verhaal weer vertellen. En vertellen is één, maar het laten doordringen tot de ander is vaak veel moeilijker. Ze begrijpen niet wat voor impact het op je leven heeft. Er is een bepaalde afstand. Die wordt pas kleiner als ze je beter leren kennen.
Fragment uit het interview met de ouders van Nini, gehouden op 30 januari 2006.
Nini is door zuurstoftekort tijdens de geboorte ernstig gehandicapt geraakt.
Ze is in 1982 overleden toen ze bijna zes jaar oud was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten