Ik voel me niet schuldig over wat er is misgegaan. Dat staat los van de bevalling. We hadden het niet kunnen voorkomen. Het is 'gewoon' een ziekte. Ik ben zelfs blij dat we het vooraf niet geweten hebben. Dan hadden we haar niet bij ons mogen houden. Nu hebben we toch nog tien uur van haar kunnen genieten.
Wel heb ik me zeker een jaar schuldig gevoeld over de chemotherapie. Wij hebben dat toegestaan. Ze heeft zo geleden. Ik heb een paar grimassen op haar gezicht gezien... Dat was pijn. Ik heb de verantwoordelijkheid uit handen gegeven. Het ging snel, we hadden geen tijd om erover na te denken. Waarom heb ik niet gevochten om haar dat lijden te besparen?
Nu begrijp ik dat beter. Ik had die beslissing nooit kunnen nemen. Dit inzicht kwam toen we moesten bepalen of onze oudste dochter een jaar langer in haar klas zou blijven. Ik vond het zo moeilijk! Als ik dit al niet kan overzien, hoe had ik dat bij Kobie dan wel gekund?
Fragment uit het interview met de moeder van Kobie, gehouden op 24 juli 2012.
Drie dagen na haar geboorte bleek Kobie leukemie te hebben. Ze is in 2010 overleden, 17 dagen oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten