Koninginnedag wordt dit jaar in Warffum gevierd, ongeveer tien kilometer verderop. In alle vroegte vertrekken we op de fiets. Het heeft bijna iets magisch: uitgestrekte weilanden barstensvol pinksterbloemen, harde wind, flauw zonnetje. Er is nauwelijks verkeer. Het handjevol mensen dat buiten is, gaat allemaal, lopend of fietsend, dezelfde kant op. Hoe dichter we Warffum naderen, hoe meer oranje we zien en hoe meer mensen zich verzamelen. Er hangt een tintelende spanning in de lucht. Helikopters vliegen over. Zouden ze daar in zitten? Met gemak vinden we een goede plek langs de route. We kunnen de Koninklijke familie bijna aanraken. Elio krijgt een hand van prins Maurits, ik maak loepzuivere foto's van Beatrix, Maxima, Willem-Alexander en al die anderen. Het is allemaal heel relaxed, er valt geen onvertogen woord. Er wordt gewoon oprecht feestgevierd. Dat hebben we toch maar mooi meegemaakt.
Justin overleed volkomen onverwacht op 29 augustus 2002. Hij was bijna vier. Gedurende twee jaar na zijn overlijden heb ik een dagboek bijgehouden. Op deze weblog staan fragmenten uit dit dagboek, fragmenten uit mijn interviews met andere ouders van een overleden kind, alinea's uit troostboeken, troostmuziek, gastblogs en nieuwe stukjes. Ik bied mijn weblog aan als platform voor alle ouders van een overleden kind om het verdriet én het vertrouwen in het leven te delen.
DAGBOEK 27 april 2004
Heel langzaam begin ik wat te ontspannen. Het is hier zo rustig en mooi. We hebben heerlijk gefietst en zijn verbaasd over alles wat er te zien is. De sfeer is gemoedelijk, helemaal niet toeristisch. Terwijl je dat wel zou verwachten met de zeehondencrèche om de hoek. We ontmoeten nogal wat mensen die het roer omgegooid hebben en vanuit de Randstad naar dit afgelegen deel van Groningen zijn verhuisd. Om hier hun droom te verwezenlijken en een atelier, een theehuis, een galerie of een camping te beginnen. Ze hebben er geen seconde spijt van gehad en zijn verliefd geworden op het noorden. Het is inspirerend. We krijgen bijna zin om ook zoiets te gaan doen. Er staan prachtige karakteristieke oude panden te koop... En die ruimte!
DAGBOEK 25 april 2004
We zijn een week in Pieterburen, in een tuinhuisje dat voornamelijk tuin en weinig huis is. Het is prachtig weer en we zijn veel buiten.
Ik krijg de somberheid maar niet uit mijn hoofd. Waar is Justin? Waarom spelen ze niet samen in die geweldige boomhut? Waarom zitten ze niet samen op de skelter? Waarom ligt Elio alleen in het stapelbed? Ik schijn er de meeste moeite mee te hebben. Elio is erg goed gehumeurd, hij kleedt zichzelf aan, gaat al vroeg in de morgen op onderzoek en heeft vrienden gemaakt met de zoon des huizes. Peter laat weinig merken van wat hij voelt, of voelt gewoon niet zo veel. Hij leest lekker uitgebreid de krant en bestudeert op z'n gemak wat hier allemaal in de omgeving te beleven valt. Ik ben één brok onrust.
Ik krijg de somberheid maar niet uit mijn hoofd. Waar is Justin? Waarom spelen ze niet samen in die geweldige boomhut? Waarom zitten ze niet samen op de skelter? Waarom ligt Elio alleen in het stapelbed? Ik schijn er de meeste moeite mee te hebben. Elio is erg goed gehumeurd, hij kleedt zichzelf aan, gaat al vroeg in de morgen op onderzoek en heeft vrienden gemaakt met de zoon des huizes. Peter laat weinig merken van wat hij voelt, of voelt gewoon niet zo veel. Hij leest lekker uitgebreid de krant en bestudeert op z'n gemak wat hier allemaal in de omgeving te beleven valt. Ik ben één brok onrust.
INTERVIEW met de vader van Rosa THEMA : gelukkig zijn
Er zit een enorme rem op gelukkig zijn, zo voelt het. Ik betwijfel of ik het nog kan. Ik heb behoefte om de somberheid van me af te schudden, maar ik weet niet goed hoe ik dat moet doen. Misschien zit dat sombere gewoon aan mij vast. Ik zou eigenlijk wel een heel nieuw leven willen beginnen. Emigreren, of een nieuw huis kopen, een nieuw soort activiteit doen. Ik volg nu een video-opleiding. Dat is wel iets. Maar ik ben onzeker of ik het echt kan. Gisteren zag ik een interview met Kristien Hemmerechts. Zij heeft twee kinderen en een man verloren. Op de vraag hoe je daar overheen komt, zei ze: 'Er is maar een middel en dat is een nieuwe liefde.'
Het gaat beter met me, het groeit weer, maar het gaat heel langzaam. Ik heb veel meer dips dan vroeger en ik ben gevoeliger voor stress. Ik kan ontzettende woedeaanvallen hebben om niets; om het verliezen van een partijtje schaken op internet.
Fragment uit het interview met de vader van Rosa, gehouden op 16 oktober 2006.
Rosa is in 2003 plotseling overleden. Ze was toen bijna negen jaar oud. Haar broer was elf
toen ze overleed.
Het gaat beter met me, het groeit weer, maar het gaat heel langzaam. Ik heb veel meer dips dan vroeger en ik ben gevoeliger voor stress. Ik kan ontzettende woedeaanvallen hebben om niets; om het verliezen van een partijtje schaken op internet.
Fragment uit het interview met de vader van Rosa, gehouden op 16 oktober 2006.
Rosa is in 2003 plotseling overleden. Ze was toen bijna negen jaar oud. Haar broer was elf
toen ze overleed.
DAGBOEK 4 april 2004
Ik heb vandaag voor het eerst weer geobserveerd in een kinderdagverblijf in Amsterdam. Die observaties doe ik om de pedagogische kwaliteit van de opvang te meten. Ik zag er tegenop, had een jaar niet gewerkt, was bang voor heftige emoties. Het leek me pure zelfkwelling om midden tussen de peuters te gaan zitten kijken naar dingen die ik zo mis. Kinderen van deze leeftijd hebben een bepaalde manier van bewegen en zich uitdrukken. Dat karakteristieke zit 'm in kleine dingen: een oogopslag, een intonatie, een gebaar. En juist die kleine dingen kunnen als een mokerslag binnenkomen.
Het viel mee. Er was geen kind dat op Justin leek, geen kind dat Justin heette, geen herkenning die me deed wankelen. Ik kon gewoon vier uur lang naar de kinderen en de leidsters kijken zonder in tranen uit te barsten. Ik ben trots dat ik het gedaan heb. En ik heb weer ervaren hoe leuk kinderen zijn en hoe leuk ik kinderen vind.
Het viel mee. Er was geen kind dat op Justin leek, geen kind dat Justin heette, geen herkenning die me deed wankelen. Ik kon gewoon vier uur lang naar de kinderen en de leidsters kijken zonder in tranen uit te barsten. Ik ben trots dat ik het gedaan heb. En ik heb weer ervaren hoe leuk kinderen zijn en hoe leuk ik kinderen vind.
Abonneren op:
Posts (Atom)