Rosa was al een tijdje dood voordat ik besefte dat ze was overleden. Ik dacht dat ze wel weer bij zou komen. Mijn vrouw had het veel eerder door. Ik was kennelijk verdoofd.
Het zijn stadia van afscheid nemen. Je wilt haar niet kwijt, dus je houdt haar bij je. Ik heb niet goed ingeschat dat ze dood zou gaan. Ik was bezig om haar te helpen in leven te blijven. Eigenlijk kan ik niet zo veel met de term afscheid. Ik heb één ervaring gehad. Die was verschrikkelijk. En die heb ik overleefd.
De dood is heel dichtbij gekomen. Ik heb er veel over gelezen. Ik heb erover nagedacht. Ik heb er met mensen over gesproken. Het meest steunend vind ik de opmerkingen van de Dalai Lama over afscheid nemen. Hij zegt: 'Het is verstandig om bij alle mensen waar je iets mee hebt af en toe eens na te denken over hun dood. Dan slaat het je niet zo van de wereld als het gebeurt, dan ben je erop voorbereid.' Dat geloof ik wel. Maar dat breng je niet op bij een kind. Een kind heeft de toekomst, moet leven. Dat is zo'n dwingende gedachte, die staat in de weg bij het voorbereidend nadenken over de dood.
Fragment uit het interview met de vader van Rosa, gehouden op 16 oktober 2006.
Rosa is in 2003 plotseling overleden, ze was toen bijna negen jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten