Ik zou niet weten waar Bartje nu is. Ik heb niet het gevoel dat hij dicht bij ons is. Hij is ergens anders, onbereikbaar. Ik ben er wel van overtuigd dat ik hem weer zie als ik doodga. Daar leef ik naartoe.
Of ik een ritueel ontwikkeld heb? Als ik in een kerk kom, steek ik altijd een kaarsje aan. En ik kom best vaak in kerken. Naar het graf ga ik nauwelijks, misschien twee keer per jaar. Het is meer voor het verzorgen ervan. Niet om bij Bartje te zijn. Hoewel dat harken ook therapeutisch werkt. Ik draag hem mee in mijn hart. Dat is genoeg.
Fragment uit het interview met de vader van Bartje, gehouden op 15 oktober 2006.
Bartje is bijna verdronken toen hij zestien maanden oud was en daardoor meervoudig gehandicapt geraakt. In 1990 is hij tamelijk onverwacht overleden aan de gevolgen van epilepsie. Hij was toen bijna zeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten