De eerste weken na het overlijden van Milan hebben mijn kinderen me er doorheen geholpen. Ik ben opgestaan omdat mijn dochter naar school moest. Als zij er niet was geweest, was ik in bed blijven liggen. En er niet meer uitgekomen. Op de dag van het overlijden heb ik haar fiets zelfs nog versierd. Voor een feest.
Ik heb ook best veel gedronken. Een fles per avond. En ik ben vaak naar het graf geweest. Eigenlijk heb ik me vooral teruggetrokken, mezelf weggecijferd. Ik zat op een onbewoond eiland. Om overeind te blijven. Dat helpt uiteraard niet. Ik begin nu de klap te krijgen: sinds een maand of twee heb ik nergens zin in. Ik heb geen puf, zit thuis, schiet om het minste of geringste vol. Het komt er allemaal uit.
Nu probeer ik zoveel mogelijk dingen voor mezelf te doen. Ik ben gaan sporten, heb een volleybalclub opgezocht. Moet weer een beetje onder de mensen komen. Vroeger speelde ik keyboard. Ik overweeg om weer les te gaan nemen.
Fragment uit het interview met de vader van Milan, gehouden op 1 juni 2006.
Milan is in 2002 plotseling overleden toen hij bijna drieënhalf jaar oud was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten